Association between elevated serum uric acid and vitamin D insufficiency among the middle-aged and elderly population

Abstract

OBJECTIVE: Vitamin D insufficiency might have a role in numerous diseases including autoimmune disease, cancer, diabetes mellitus, hypertension and heart diseases. The relationship between vitamin D insufficiency and hyperuricemia has been shown previously but there are conflicting results in studies. MATERIAL and METHODS: A total of 1562 patients who had serum uric acid and vitamin D levels measured at the same time were enrolled. Patients who were on vitamin D replacement therapy, receiving calcium and/or allopurinol, or had gout and chronic kidney disease were excluded. RESULTS: Hyperuricemic patients had significantly lower levels of serum vitamin D level compared with normouricemic patients (p<0.001) whereas there was no difference between the groups in terms of serum calcium, phosphorus, parathormone and alkaline phosphatase. Severe deficiency (25(OH) vitamin D <10) was significantly more common among patients with hyperuricemia (p<0.001). When vitamin D levels were analyzed according to age, a significant inverse correlation between vitamin D and serum uric acid level was found in decades 7 and 8. Age, eGFR and vitamin D level below 20 appeared as independent associates of serum uric acid levels. CONCLUSION: These data suggest that hyperuricemia associates with vitamin D deficiency. Further studies are needed to understand the mechanism underlying this association and its potential clinical implications. / AMAÇ: D vitamini eksikliği başta otoimmünite, kanser, diyabetes mellitus, hipertansiyon ve kalp hastalıkları olmak üzere birçok hastalıkla ilişkili olabilir. D vitamini eksikliği ile hiperürisemi arasında çelişkili sonuçlar daha önceki çalışmalarda gösterilmiştir. GEREÇ ve YÖNTEMLER: Serum D vitamini ve ürik asit değerleri eş zamanlı bakılan hastalar çalışmaya dahil edildi. D vitamini replasman tedavisi alanlar, kalsiyum ve/veya allopurinol kullananlar, gut ve kronik böbrek yetmezliği (glomeruler filtrasyon hızı <60 ml/min) olan hastalar çalışmaya dahil edilmedi. BULGULAR: Hiperürisemik hastaların serum vitamin D düzeyleri normoürisemik hastalara göre daha düşük olduğu görülmesine (p<0.001) karşın, gruplar serum kalsiyum, fosfor, parathormon ve alkalen fosfataz düzeyleri bakımından benzerdi. D vitamini düzeylerine göre değerlendirildiğinde ağır (vitamin D <10) düzeyde eksikliği olan hastaların daha çok hiperürisemik (p<0.001) grupta olduğu görüldü. Yaşa göre serum D vitamini ve ürik asit düzeyleri arasında anlamlı derecede negatif korelasyonun 7.ve 8. dekatlarda olduğu görüldü. Yaş, serum D vitamini düzeyinin <20 olması ve eGFR düzeyleri, serumürik asit düzeyi ile anlamlı korelasyon gösterdiği görüldü. SONUÇ: Çalışmamızda, hiperüriseminin D vitamini eksikliği ile ilişkili olduğu saptanmıştır. Bu ilişkiyi açıklayabilecek mekanizma ve bunun klinik açıdan etkilerine yönelik daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.