Insights into the management of overactive bladder: what difference can Mirabegron make?

Abstract

Oral pharmacotherapy constitutes second-line treatment for overactive bladder (OAB) after lifestyle modifications, bladder retraining, and pelvic floor muscle exercises. Antimuscarinics have an established role in the treatment of OAB. However, antimuscarinics are known to have low persistence rates in clinical practice. Mirabegron is an oral beta 3-adrenoreceptor agonist which has emerged as an alternative to antimuscarinics for managing OAB. Overall, mirabegron has similar clinical efficacy to antimuscarinics and is superior to placebo. Mirabegron has been generally well tolerated in both interventional and non-interventional studies. Persistence has been shown to be higher with mirabegron than with antimuscarinics in real-world studies. Increased blood pressure is associated with mirabegron and therefore its use is contraindicated in patients with severe uncontrolled hypertension. However, a low rate of treatment cessation due to cardiovascular issues has been noted in clinical trials. Mirabegron's utility in the elderly patient population has been well supported with promising efficacy and safety outcomes. New data from a prospective placebo-controlled randomized trial in older OAB patients is expected to be published soon. Mirabegron does not interfere with detrusor contractions during the emptying phase of the micturition cycle and hence lacks any significant effect on post-void residual volume. Mirabegron can be combined with antimuscarinics to synergize clinical effectiveness. Overall, mirabegron represents a well-tolerated and effective medical treatment option for OAB. Mirabegron could be used as an alternative to antimuscarinics, especially in patients who do not improve with antimuscarinics and/or experience bothersome side effects for whom anticholinergic load may be a relevant consideration. / Aşırı aktif mesane (AAM) sıklıkla karşılaşılan ve hayat kalitesini olumsuz yönde etkileyen bir sağlık sorunudur. AAM’nin tedavisinde ilk basamağı yaşam tarzı modifikasyonları, işeme alışkanlıklarının düzenlenmesi ve pelvik taban egzersizleri oluşturmaktadır. Antimuskariniklerin temelini temsil ettiği oral farmakoterapi, tedavide ikinci basamakta yer almaktadır. Ancak, antimuskariniklere bağlı yan etkiler ve tolerans sorunları, özellikle uzun vadede, tedaviye uyum oranını azaltmaktadır. Bir oral β3-adrenerjik reseptör agonisti olan Mirabegron, AAM’nin medikal tedavisinde antimuskariniklere alternatif olarak geliştirilmiştir. Klinik etkinliğinin plasebo’dan daha üstün olduğu kanıtlanmıştır. Genel olarak, antimuskarinikler ile benzer klinik etkinliğe sahiptir. Klinik çalışmalarda genellikle iyi tolere edildiği tespit edilmiştir. Mirabegron kan basıncını yükseltebilir ve dolayısıyla ağır, kontrolsüz hipertansiyon varlığında kullanımı kontrendikedir. Kardiyovasküler yan etkilere bağlı olarak tedaviyi sonlandırma oranı oldukça düşüktür. Geriyatrik hasta grubunda da etkin ve güvenilir bir şekilde kullanılabileceğini destekleyen çalışmalar yayınlanmıştır. Henüz devam etmekte olan prospektif plasebo-kontrollü randomize çalışmasının sonuçları, Mirabegron’un AAM tedavisindeki yerini daha da aydınlatacaktır. Mirabegron’un boşaltım fazındaki detrusor kontraksiyonlarını engellemediği hayvan çalışmalarında gösterilmiştir. Dolayısıyla, post-miksiyonel rezidüel idrar miktarını anlamlı düzeyde yükseltmemektedir. Klinik etkinliği sinerjistik olarak arttırmak adına mirabegron ve antimuskarinikler kombine olarak kullanılabilir. Sonuç olarak mirabegron, AAM’nin medikal tedavisinde tercih edilebilecek, etkin, güvenilir ve iyi tolere edilen bir oral farmakoterapi seçeneğidir. Özellikle antimuskarinik tedaviye rağmen yakınmaları devam eden, antikolinerjik yan etkilerden muzdarip ve/veya total antikolinerjik ilaç yükünün fazla olduğu hastalarda antimuskarinik ilaçların yerine tercih edilebilir.