Notes from young physician candidates on the primary health care system

Abstract

In this paper, we aim to share our experiences and observations made during the obligatory primary care internship at a Family Health Center and a Community Health Center. We noted our experiences in a systematic manner using the key characteristics of good primary care provision defined in World Health Organization Primary Care Evaluation Tool (access to the services, comprehensiveness, continuity and coordination of care). We also pointed out the importance of a medical education curriculum for Primary Health Care (PHC) focusing on the potential struggles of the new graduates. Eventually, we realized that PHC is an underestimated topic within medical education and stronger PHC in Turkey would greatly benefit the patients and the system. Demographic features of the district in which we have worked had both its unique advantages and disadvantages. We observed that most of the problems encountered during the provision of PHC in these centers were due to flawed coordination among primary and other level providers, suboptimal work environment and conditions including high number of patients per primary care physician, underestimation of certain preventive services such as family planning and a need for better health information systems. We believe that undergraduate training at PHC level should be emphasized and undertaken through an effective partnership between stakeholders. / Bu yazıda, Aile Sağlığı Merkezi ve Toplum Sağlığı Merkezi'nde zorunlu temel sağlık hizmetleri stajımız sırasında edindiğimiz tecrübe ve gözlemlerimizi paylaşmayı amaçlıyoruz. Dünya Sağlık Örgütü Birinci Basamak Değerlendirme Aracı'nda tanımlanan iyi bir birinci basamak sağlık hizmetleri sunumunun temel özelliklerini (hizmete erişim, kapsamlılık, süreklilik ve bakımın koordinasyonu) kullanarak tecrübemizi sistematik bir şekilde not ettik. Ayrıca yeni mezunların potansiyel sorunlarına odaklanarak Temel Sağlık Hizmetleri (TSH) için tıp eğitimi müfredatının önemine de dikkat çektik. Nihayetinde TSH’nin tıp eğitiminde ihmal edilen bir konu olduğunu ve Türkiye’de daha güçlü bir TSH’nin hastalara ve sisteme büyük fayda sağlayacağını gördük. Çalıştığımız ilçenin demografik özelliklerinin kendine özgü avantaj ve dezavantajları vardı. Bu merkezlerde TSH sunumu sırasında karşılaşılan sorunların çoğunun, birinci basamak ve diğer seviye sağlayıcılar arasındaki kusurlu koordinasyondan, doktor başına düşen yüksek hasta sayısı da dahil uygun olmayan çalışma ortamı ve koşullarından, aile planlaması gibi bazı önleyici hizmetlere gereken önemin verilmemesi ve daha iyi bir sağlık bilgi sistemine ihtiyaç duyulmasından kaynaklandığını gözlemledik. TSH eğitimine ağırlık verilmesi ve bunun paydaşlar arasında etkin bir ortaklık ile yapılması gerektiğine inanıyoruz.