Museums and interactivity: Exploring the sense of touch and the haptic experience

Abstract

Throughout history, views about haptic-centered visitor engagement in museums have changed from an approach that encouraged the public to touch objects, to one where no-touch zones have become common. In the postmodern era, with the inclusion of new technology and digital tools such as the tablets, touch screen, 3D printed models etc., haptic engagement and tactile experiences in the museum environment have gained a different dimension, and visitors are strongly encouraged to have interactive experiences. This thesis examines the historical role of the haptic in museums, and how attitudes about touching museum objects have changed, starting with early exhibition practices common in private collections and curiosity cabinets of the 16th through 18th centuries, to art museums today. It explores the evolving role of touch in art museums, and the dual challenge these museums face today: balancing the need to preserve their collections while making them accessible through 'hands-on' haptic-centered exhibitions. Special attention is given to how art museums are addressing the needs of all visitors, including those with visual or other disabilities, often leading the way in exploring the haptic potential of their collections. Additionally, this thesis includes information about visitor experiences with interactive haptic museum exhibitions through interviews conducted with museum professionals and visitors. Finally, it examines the impact of the COVID-19 pandemic on haptic practices in museums and evaluates whether the changes made during the pandemic have persisted or been abandoned.

Bu tez, müzelerin, ziyaretçilerin sergilenen objelere dokunması konusundaki tutumlarında tarihten bugüne yaşadığı değişiklikleri inceler. Tarih boyunca, müzelerdeki objelere dokunulması konusunda farklı yaklaşımlar benimsenmiştir. İlk başlarda ziyaretçilerin objelere dokunması teşvik edilirken zamanla bu durum değişmiş ve dokunmanın yasak olduğu alanlar yaygınlaşmıştır. Öte yandan postmodern dönemde, tabletler, dokunmatik ekranlar, 3 boyutlu baskı modeller gibi yeni teknoloji ve dijital araçların müze ortamına dahil edilmesiyle, dokunsal etkileşimler ve deneyimler farklı bir boyut kazanmış ve ziyaretçilerin interaktif deneyimlere teşvik edilmesi yaygınlaşmıştır. Bunlardan yola çıkarak bu tezde, dokunma deneyimlerinin müzelerdeki tarihsel rolü ve müze objelerine dokunmaya yönelik tutumların nasıl değiştiği incelenmektedir. 16. yüzyıldan 18. yüzyıla kadarki dönemde özel koleksiyonlar ve nadire kabinelerinde yaygın olan sergileme yöntemlerinden, günümüz sanat müzelerine kadar uzanan bu süreçte dokunmanın evrilen rolüne odaklanılmaktadır. Ayrıca, sanat müzelerinin bugün karşılaştığı iki zorluk ele alınır: bir yandan koleksiyonlarını koruma ihtiyacı duyarken bir yandan da bu koleksiyonları dokunma odaklı sergiler yoluyla erişilebilir kılma arasındaki dengeyi sağlamak. Özellikle, görme engeli olan ziyaretçiler başta olmak üzere engelli ziyaretçilerin ihtiyaçlarını karşılamak konusunda sanat müzelerinin nasıl öncü bir rol oynadığı ve koleksiyonlarının "haptik" potansiyelini keşfetmede ne tür yenilikler getirdiği üzerinde durulmaktadır. Buna ek olarak, müzelerde dokunma duyusunu deneyime dahil eden interaktif sergilerle ilgili ziyaretçi deneyimlerini, müze çalışanları ve ziyaretçilerle yapılan röportajlar aracılığıyla incelemektedir. Son olarak, COVID-19 pandemisinin müzelerdeki dokunma deneyimleri üzerindeki etkisi değerlendirilerek pandemide yapılan değişikliklerin kalıcı olup olmadığı ya da terk edilip edilmediği araştırılmaktadır.